Hey Roberto!

Yeah! Roberto Jacketti en de scooters spelen op Hello Festival.

In ons huis speelt altijd muziek. Mijn werkkamer staat vol gitaren, elpees, cd’s en een grote ouderwetse stereotoren. En dat is allemaal de schuld van Roberto Jacketti.

Vroeger bij mijn ouders thuis deden we niet aan popmuziek. Dat hoorde er niet bij. Dat paste niet in hun beleving van de kerk waar we bij hoorden. Thuis klonk slechts kerkmuziek, wat mannenkoren en in een heel frivole bui een keer iets van James Last of Glenn Miller. Behalve wat ik bij wat schoolvriendjes meepikte had ik geen idee van muziek. Ik had – op wat sprookjes en kinderliedjes na – geen eigen elpees.

Op een zomerse dag in 1987 kwam daar verandering in. We waren op vakantie, in Meppel of all places. Ergens in de stad – in mijn herinnering ergens langs water – stond een grote groep mensen bij elkaar, die een hoop kabaal maakte. Daar stonden op een podiumpje voor een platenzaak zomaar Roberto Jacketti & The Scooters te spelen. Voor de promotie van hun nieuwe single “Arrivederci”. Kan me niet meer herinneren welke nummers ze speelden, of het live of playback was. Maar het gevoel dat ik kreeg omdat daar een bandje stond, kan ik nog zo terughalen.

Dat beeld op mijn netvlies gaat nooit meer weg. Ter plekke kocht ik de nieuwe Maxi Single (12″) . En ik was meteen verkocht. Niet direct aan de scooters. Wel aan optredens bezoeken en platen kopen in het algemeen.

Het lijkt me echt supertof om ze straks op Hello festival (weer) te zien spelen. En ergens moet ik die Roberto nog eens een bedankje sturen. Hij heeft een boel bij me losgemaakt.