Zo af en toe moet ik er ineens aan denken. Dan staat het schaamrood me op de kaken en begin ik met terugwerkende kracht weer te zweten.
Zat ik daar bij de receptie. Koud en nat. Een goede 25 minuten te vroeg. Geen idee met wie ik een gesprek zou hebben en eigenlijk wist ik ook niet voor wat voor functie. Of wat dat bedrijf precies deed. Het zweet brak me aan alle kanten uit.
Het was ergens eind 2001 denk ik. Ik was zo’n beetje klaar met mijn studie journalistiek. En dan was het toch wel tijd dat ik een baan ging zoeken. Hoewel mijn stages (bij Nieuwsblad van het Noorden en Algemeen Dagblad) erg tof waren geweest, wist ik heel zeker dat bij de ‘echte’ journalistiek niet mijn hart lag. Ik was al een tijdje bezig met websites bouwen en vond marketing ook heel leuk.
Dus ging ik maar een heleboel brieven schrijven naar iedere functie die iets met communicatie, marketing en online te maken had. Denk dat ik op een gegeven moment wel 30 brieven had verstuurd. Solliciteren had ik eigenlijk nog nooit eerder gedaan. Ja, misschien voor een baan als vakkenvuller bij de Coop. Maar dat was meer een kwestie van binnenlopen in het kantoortje en zeggen dat ik daar wel wilde werken.
Een echte baan was toch wat anders.
Probleem alleen, was dat ik niet bijhield waar ik allemaal gesolliciteerd had. En de vacatures niet eens bewaarde. Toen was daar ineens een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. In Amersfoort. Yeah! Dat zou ik wel even doen.
Ik printte keurig mijn routebeschrijving uit. Nam een trein eerder, want je weet maar nooit wat er gebeurt onderweg. Ik nam me voor om dan maar even op het station te wachten of een lange weg te lopen naar dat kantoor.
Het was helaas pokkenweer. En ik moest uitstappen op Schothorst of Vathorst ofzo. En lopen over een toen nog niet zo goed gevuld industrieterrein. Veel te vroeg en druipend van de regen stond ik bij het bedrijf op de stoep.
Daar kwam ik erachter dat ik wel de routebeschrijving bij me had. Maar niet de uitnodiging voor het gesprek.
Ik: ‘Ik heb een afspraak.’
Receptioniste: ‘Oh met wie dan?’
Ik: ‘Voor een sollicitatiegesprek’
Receptioniste ‘Ah en voor welke functie? ‘
Ik had geen idee. En zal wat gestameld hebben
De receptioniste gaf me koffie en wist niet zo goed wat ze met me aan moest. Uiteindelijk kwam er een vrouw aan, om me op te halen. En in plaats van gewoon eerlijk te zeggen dat ik eigenlijk geen idee had wat ik kwam doen, besloot ik me er doorheen te bluffen.
Arme mevrouw. Ze deed heel erg haar best. Ze probeerde me op mijn gemak te stellen. Leidde me uitgebreid rond en liet me kennismaken met het halve bedrijf. Misschien ook wel omdat ze niet zo goed wist wat ze met me aan moest.
Ik kan me er inhoudelijk niks meer van herinneren. Weet nog steeds niet welk bedrijf het was. Of welke functie.
Ik ben het dan ook niet geworden. Zal vast nog een nette afwijzing gekregen hebben.